De les van mijn paard
Begin 2019 besloot ik op zoek te gaan naar een eigen paard. Ik zocht een paard waarmee ik enerzijds paardentherapie en -coaching kon gaan beoefenen en anderzijds heerlijke wandeltochten in de natuur mee kon gaan maken. Aangezien ik zelf een introvert en angstig persoon ben, was ik op zoek naar een paard dat betrouwbaar, “bom-proof”, geduldig, stabiel, maar ook introvert was. En zo kwam ik bij Charlie terecht: een 12 jarige Tinker ruin. Het was een kinderdroom, die werkelijkheid werd, maar ook het startpunt van een leerrijke reis naar mijn authentieke zelf…
In tegenstelling tot de andere paarden, die ik was gaan proefrijden, was Charlie totaal niet onder de indruk geweest van mijn angstigheid. De andere paarden waren op hol geslagen eens ik erop zat, maar Charlie bleef rustig en geduldig onder het zadel, terwijl mijn angsten alle kanten uitgingen. Dat was voor mij de doorslag geweest om hem eind april 2019 aan te kopen.
Sindsdien heb ik al een zeer boeiend parcours met hem afgelegd. Ook al reed ik al paard sinds mijn 6 jaar, ik had plots het gevoel dat ik terug een beginneling was. Ik was het steeds gewoon geweest om paard te rijden onder begeleiding, met paarden die niet van mij waren. Iemand anders bleef steeds de leiding hebben, waardoor ik mij op mijn gemak voelde en vlot kon meerijden. Maar nu was ik plots degene (en de enige), die verondersteld werd de leider te zijn over zo’n dier van om en bij de 600 kg en zijn welzijn te garanderen. En dat veroorzaakte de nodige onzekerheid.
Ik had mijn ganse kindertijd boeken verslonden over de verzorging van paarden, maar nu moest ik dat dus in de praktijk gaan brengen. Ik leerde in sneltempo de praktische kant van het houden van een paard: met name over huisvesting, voeding, verzorging, … maar ik liep (letterlijk) vast bij het tonen van leiderschap over hem. Charlie is een introvert dominant paard, wat wil zeggen, dat hij niet gaat “vechten”, maar dat hij blokkeert of zich terugtrekt als iets niet naar zijn zin is of hij niet akkoord is. Hij was niet onder de indruk van mijn pogingen om leiderschap over hem uit te oefenen en hem te vertellen wat hij moest doen. Hoe harder ik mijn best deed om hem in beweging te krijgen, hoe meer hij tegenwerkte: of hij bleef gewoon ter plekke staan of hij ging grazen of – en dat was het pijnlijkste – hij draaide zich om, liet een wind in mijn gezicht en wandelde zuchtend weg. Allemaal tekenen dat hij totaal geen respect had voor mij als leider. Dit zorgde er alleen maar voor dat ik nog gefrustreerder geraakte en het nog harder wilde gaan forceren. Ik heb meerdere malen stampvoetend in de piste naast hem gestaan of huilend terug naar huis gereden, omdat ik mezelf zo een mislukkeling voelde. Al die jaren ervaring en ik bakte er niets van…
Op den duur werd de boodschap van Charlie duidelijk: ik moest leren loslaten, terug leren genieten en plezier vinden in wat ik aan het doen was en vooral mijn verbeeldingskracht terug leren gebruiken en het blije kind in mezelf terug vinden. Allemaal dingen, die ik compleet verleerd was, door mezelf decennia lang te pushen om iemand te zijn, die ik helemaal niet was. Ik moest terug naar mijn authentieke zelf. In theorie klinkt dat natuurlijk ontzettend logisch en geweldig en ik was mij daar eigenlijk ook al enkele jaren van bewust dat dat één van mijn lessen was, maar in de praktijk bleek dat dus niet vanzelf te gaan. Er was namelijk een reden waarom ik mijn ware (autistische) zelf al sinds zeer jonge leeftijd had verborgen achter een dik perfectionistisch masker: de angst om gezien te worden. Die angst is er nog steeds. Als niemand mij kan zien, dan kan ik in verbinding komen (en blijven) met mezelf, begin ik te kunnen genieten, kan ik mijn verbeeldingskracht gebruiken en lukt het mij om zo in verbinding te komen met Charlie en hem in beweging te zetten en te sturen. Maar het moment, dat er nog maar iemand mij mogelijks zou kunnen bezig zien, is de verbinding met mezelf en dus ook met mijn paard weer weg en staan we weer stil…
Ik probeer mij er niet meer in te forceren of onder druk te zetten, maar te accepteren hoe het nu is en te genieten van de stapjes – hoe klein ook – die we elke keer zetten. En dat begint een beetje te lukken, alhoewel ik soms nog wel behoorlijk ongeduldig kan zijn met mezelf. Ik ben er nog niet en ik ben zeker nog niet waar ik een jaar geleden gedacht/gehoopt had te zijn, maar het gaat de goede kant uit. Ik heb er in ieder geval vertrouwen in, dat we er uiteindelijk wel gaan geraken en dat er een moment gaat komen, dat ik ook in verbinding met mezelf ga kunnen blijven (en dus in mijn kracht ga kunnen staan) als er andere mensen aanwezig zijn of mij bezig kunnen zien.
Ik werk rustig verder aan mezelf, met veel dankbaarheid voor deze loebas, die mij het voorbije jaar al zoveel waardevolle lessen heeft geleerd over mezelf (en mijn omgeving) en telkens weer vol geduld en verdraagzaamheid klaar staat voor mij.